Rozdział 18

Brak czasu na wszystko... Przepraszam za zaległości na blogach. Na pewno nadrobię :))

***

                Werner wysłał ją do domu. Albo raczej kazał zgłosić do szpitala. Nie wyglądała rano lepiej. Czuła się okropnie. Jeden ze statystyków zawiózł ją do szpitala w Innsbrucku. Okazało się, że ma zapalenie płuc i zostanie w szpitalu co najmniej tydzień na obserwacji, a potem pomyślą co dalej.

                Leżała sama na sali. Dostawała mnóstwo leków. Musiała powiadomić mamę i córkę o stanie zdrowia. Wolałaby dostać zwolnienie i zaszyć się w Mittenwald na jakiś czas. Teoretycznie wybaczyła Wellingerowi, ale czy można zapomnieć o czymś tak perfidnym?

***

                Cieszył się jak dziecko na powołanie na Kulm. Cieszył się, że wraca, że spotka się z kolegami, że zobaczy Annę. Miał nadzieję, że już mu wybaczyła to co powiedział. Stawił się z samego rana, w czwartek, na skoczni i wesoło maszerował do boksu dla Niemców. Ku jego zaskoczeniu, w środku byli wszyscy, oprócz Anny.

- Krausi! – podbiegli i przywitali się z nim wesoło.

- Jednak ktoś tęsknił – zachichotał.

- Wszyscy.

- Sarah, wróciłaś? – spojrzał na blondynkę. Wykrzywiła buzię w uśmiechu.

- Ktoś musi zastąpić tą chorą pokrakę.

- Pilnuj się dziewczyno! – warknął Werner. – Anna jest w domu. Ma zapalenie płuc i 3 tygodnie zwolnienia – posmutniał. Liczył, że ją zobaczy. Cała energia z niego wyparowała.

- Szkoda – tylko na tyle go było stać.

- Nie martw się. Wróci. Już ja tego dopilnuję – zachichotał Schuster. – Do roboty panowie.

***

                Dawno nie oglądała skoków w TV. Od jakiegoś czasu, mając niektórych na wyłączność, nie potrzebowała powtórek czy transmisji. Teraz zwyczajnie za nimi tęskniła. Przywykła, że są częścią jej życia. Nawet widok Wellingera był dla niej czymś przyjemnym.

                W poniedziałek wieczorem zajmowała się Grace, bo Lisa wyszła na tajemnicze spotkanie zaraz po obiedzie. Od kilku dni znikała na kilka godzin i wracała w szampańskim nastroju. Zastanawiała się, czy jej matka kogoś ma. Bo w sumie kto by jej zabronił. To nadal całkiem młoda duchem, zadbana i zdrowa kobieta.

                Grace kolorowała malowankę w kuchni przy stole. Anna popijała herbatę z miodem i przyglądała się swojej córce. To wszystko przerwał im dzwonek do drzwi. Nikogo się nie spodziewała o tej porze...

***

Kilka godzin wcześniej...

- Ja mogę je zawieźć – Marinus zjawił się w sztabie właściwie znikąd. Przechodził i usłyszał, że trzeba jej zawieźć papiery i bez wahania zaproponował siebie.

- To nie jest dobry pomysł – z jakiś powodów Werner nie chciał do tego dopuścić.

- Dlaczego?

- Musiałbyś wiedzieć...

- Ale ja wiem – blefował. Ale był przy tym tak pewny siebie, że Werner nie mógł mu odmówić.

- Tu masz adres. Ale zadzwoń, że będziesz.

- Żeby uciekła? – odparł i wyszedł cały w skowronkach.

***

- Marinus?! – pisnęła na jego widok. Nie wiedziała co robić. Nie da rady ukryć Grace, a nie mogła go wyrzucić.

- Cześć. Mam coś dla Ciebie – odparł niepewnie.

- Mamo, kto to? – w korytarzu pojawiła się mała szatyneczka i przytuliła do nogi Anny. Pięknie... Teraz już muszę mu powiedzieć...

- Masz ochotę na herbatę? – zapytała zszokowanego Niemca. Kiwnął lekko głową i wpuściła go do środka.

***

                Od tych rewelacji kręciło mu się w głowie. Ma córkę. Śliczną, malutką szatyneczkę.

- Dlatego się ukrywałaś? Odrzucałaś mnie?

- Nikt oprócz Wernera nie wiedział. I prosiłam go, by nikogo z was do mnie nie przysyłał. Nie chciałam z tym się wychwalać, dopóki nie będę pewna posady. Zrozum, potrzebuję tej pracy. Grace rośnie.

- A ojca dla niej nie potrzebujesz? – mała wdrapała się na kolana do chłopaka.

- Wujku, pocytas mi? – spytała. Anna skinęła głową, by dać mu znak czy nie ma nić przeciwko.

- Ale nie męcz wujka... – poprosiła.

                Spojrzała na skoczka z jej dzieckiem. Wyglądali uroczo. Ale czy jak ojciec z córką? Raczej jak wujek z siostrzenicą. Nie kochała go. Chciała dla małej jak najlepiej, ale nie potrafiłaby udawać przy nim, że jest z nim szczęśliwa.

                Gdy Grace zasnęła, usiedli w kuchni. Musiała go uświadomić. Żeby nie miał złudzeń.

- Wiesz w czym jest problem?

- W czym?

- Nie kocham Cię – odparła smutno. – Chciałabym, bo jesteś genialnym człowiekiem i masz podejście do niej, ale nie potrafię być z kimś kogo nie darzę uczuciem. Bardzo Cię lubię, ale jako przyjaciela.

- Wiem o tym. Ale ja Cię kocham. I polubiłem twoją córkę. Jestem w stanie poczekać.

- Nie. Nie pozwolę Ci namarnowanie życia. Proszę Cię.

- Jesteś pewna? – dopytał smutno.

- Tak. Chcę być szczera.

- Dziękuję Ci za to – wysilił się na słaby uśmiech, ale i tak miała wyrzuty sumienia, że była taka stanowcza.