Rozdział 17.

              

                 Musiał się od niej odsunąć. Musiał. Za bardzo pozwolił sobie na utratę kontroli i zaczynała go przerastać powaga sytuacji. Nie chciał dziewczyny, nie na dłużej. Na chwilę. Pobawić się i tyle.

               Mijał ją właśnie koło domku i nawet na nią nie spojrzał. Poszedł prosto przed siebie, patrząc się jak ciota w jeden punkt i zachowując kamienną twarz.

- Andi? – zjawiła się zaraz za nim w domku skoczków. – Stało się coś? – dotknęła jego ramienia, czym doszczętnie przekreśliła jego nadzieję, że nie wzbudził w niej jakichkolwiek uczuć.

- Zostaw mnie.

- Powiedz, proszę – jej błagalny ton w niczym nie pomagał. Wręcz zaczynał się irytować, że nie umie jej spławić, jak każdej innej.

- Chcesz wiedzieć? – odwrócił się przodem do niej. Wiedział, że za chwilę może dostać po twarzy, ale był na to gotowy. – Koniec zabawy. Nie mam ochoty już udawać dłużej, że mi zależy na Tobie.

- Zabawy? Bawiłeś się, tak? – poczerwieniała ze złości. – Fajnie było? Ty cholerny, niedorozwinięty gnoju! Ty nie masz uczuć! Potworem jesteś! Jak w ogóle może coś takiego jak Ty chodzić po świecie? Po co to wszystko? Chciałeś jednak spróbować mnie podejść i przelecieć? Odpowiedz idioto! – widział łzy w jej oczach. On nigdy na nią nie zasługiwał. Nie mógł dłużej na nią patrzeć w tym stanie.

- Dobrze wiesz, że nie nadaję się na faceta. Odpowiada mi moje życie – powiedział spokojnie, jakby opowiadał o słonecznej pogodzie za oknem.

- Nienawidzę cię! – walnęła pięścią w jego klatkę piersiową z całej siły i wybiegła, ledwo hamując łzy.

                Udało się. Pozbył się jej. Problemu. Problemu, na którym mu zależało. Pierwszy raz od tak dawna.

***

                Biegła ile miała sił w nogach i powietrza w płucach. Zatrzymała się obok jakiegoś drzewa i skuliła. Płakała gorzko. Jak mogła tak dać się podejść. Gdy już wszystko wyglądało dobrze, że może się zaprzyjaźnić z nim, dostać odrobinę czułości. On wyskakuje z czymś takim. Z zimną krwią.

                Gdy się uspokoiła, kilkanaście minut później, zauważyła że ma rozpiętą kurtkę, jest bez czapki i szalika. Spodziewała się zapalenia płuc. Może to dobrze? Odpocznie, zapomni. Będzie mogła wrócić z poukładanym życiem...

                Zdecydowała się wrócić do boksu dla Niemców. Upewniła się, że oznaki płaczu są niewidoczne i z lekkim uśmiechem weszła do środka. Chciała udawać, że nic się nie stało. Na jej szczęście w środku brakowało największego gnoja we wszechświecie.

- Gdzie byłaś? – spytał ją Werner na uboczu.

- Musiałam pobyć sama.

- Zginęliście oboje z Andreasem i już się martwiłem...

- Nie mam pojęcia gdzie jest ten frajer. Pewnie wyrywa... – ugryzła się w język. Werner nic nie wiedział, a nie była aż taką świnią jak Wellinger, by go wsypać. – Pewnie rozrywają go fanki o autograf.

- Jak zwykle. Co on w sobie ma takiego, że tak do niego lgną.

- Spytaj tych dziewczyn – poczuła się jak nastoletnia idiotka, która lekko zwariowała na punkcie przystojnego skoczka narciarskiego.

- Nie chcę zginąć. One są agresywne dość...

- Werner – zachichotała lekko. Pierwszy raz od wczoraj.

- Jesteś w końcu – Wanki podbiegł do młodszego kolegi i mocno przytulił. – Martwiliśmy się o ciebie. Ty i Anna zniknęliście na moment... – ich spojrzenia się skrzyżowały. Anna od razu odwróciła głowę, by nie powodować kolejnego potoku łez na swoich policzkach. Andreas bez słowa minął kolegów i usiadł w kącie.

- Fanki mnie dopadły – dodał po chwili, widząc pytające spojrzenia reszty kadry.

***

                Wieczorem oczywiście dostała gorączki. Nie miała numeru do żadnego skoczka, więc ubrana w szlafrok i ciepłą piżamę pod spodem, udała się w stronę pokoju Wernera. Odtworzył jej drzwi kompletnie zaskoczony.

- Anna? Coś się stało? – zza rogu wychyliły się głowy Andreasów i Severina. Najwyraźniej rozmawiał z nimi na temat strategii.

- Mam gorączkę. Nie wiesz, gdzie jest Ernst?

- 314. Zaprowadzę Cię – odparł.

- Dziękuję, ale poradzę sobie. Miłego wieczoru – powiedziała i szybko skierowała się w stronę podanego numeru.

- Zaczekaj! – usłyszała znajomy głos. Chciała przyspieszyć, ale nie miała na to siły. – Możesz mnie nienawidzić. Masz prawo. Ale nie pozwolę, żebyś nieprzytomna leżała na środku korytarza.

- Ktoś na pewno by mnie zgarnął kiedyś – dodała.

- Spójrz na mnie! – chwycił jej ramiona w dłonie i zagrodził drogę.

- Nie mam ochoty oglądać świń.

- Proszę, Ana!

- Mam na imię Anna! – poprawiła go. Do tej pory lubiła jak nazywał ją Aną. Było to delikatniejsze w jego ustach.

- Anno...

- Czego ty chcesz?

- Pomóc Ci – odpowiedział. Chwycił ją za ramię i zaprowadził do lekarza.

***

                39,7. Pięknie. Oczywiście Wellinger uparł się, by odprowadzić ją do pokoju i dopilnować, by wzięła leki.

- Idź już sobie! – warknęła.

- Przepraszam – spojrzał na nią skruszony.

- Idź.

- Wybacz mi.

- Mam Ci wybaczyć swoją głupotę?

- Proszę.

- Wybaczam. Wynoś się już – odwróciła się tyłem do niego.

- Dobranoc – przykrył ją kołdrą i szybko ulotnił się z pomieszczenia.