Rozdział 13.

                Wczesnym rankiem zerwała się z łóżka i powędrowała na śniadanie. Werner zaczepił ją, informując, że Marinus narzeka na kolano i czy nie mogłaby się nim zająć. Anna uśmiechnęła się serdecznie. Zdecydowanie nie było jej to na rękę, ale przecież to jej praca.

                Zastanawiała się w nocy, czy Wellinger mówił poważnie o „przepisaniu” się do niej. Bo mogłaby wymienić z nim Marinusa, który ostatnimi czasy nie mógł na nią patrzeć. Wróciła do pokoju i rozłożyła stolik. Usiadła na łóżku i spojrzała na swoje stopy. Dopiero ciche pukanie wytrąciło ją z zamyślenia.

- Werner Cię uprzedził, prawda? – Krausi wszedł do pokoju i zobaczył stolik.

- Skoro ty nie chcesz ze mną rozmawiać.

- Pogoniłaś mnie, a... – zamilkł. Zmarszczyła brwi.

- Dokończ – poprosiła grzecznie.

- Nie – odparł surowo. Przyszedł w spodenkach, więc bez problemu położył się na kozetce.

- Myślisz, że pogoniłam Cię dla kaprysu? – zaczęła go masować i dopiero po chwili spytała.

- Myślę, że nie powinniśmy o tym rozmawiać.

- Jeśli mi nie powiesz, to nie będę wiedzieć. A chcę móc z tobą rozmawiać, bo jesteś mądrym facetem.

- Manipulujesz – odparł nie patrząc na nią.

- Kim? – pisnęła.

- Mną. Morgim... – dodał, zanim ugryzł się w język.

- O to chodzi – westchnęła. – Uwierz mi, że z moim bagażem życiowym, to nie byłoby łatwe, ani dla mnie, ani dla Ciebie.

- Bo jestem gówniarzem? – spojrzał na nią z wyrzutem.

- Bo nie wiesz w co byś się wpakował. Thomas jest starszy, owszem, ale bardziej doświadczony.

- Chodzi o jego pieniądze? Sławę?

- Wyjdź! – odsunęła się od niego. – Wynocha powiedziałam! – cisnęła w nim ręcznikiem i wskazała drzwi.

- Co tu się dzieje? – gdy Marinus otworzył drzwi, pojawił się w nich zaskoczony Wellinger.

- Jeszcze Ciebie mi tu trzeba... – prychnęła.

- O co mu chodzi?

- Nazwał mnie interesowną, swoimi słowami. Wyjdź Andreas. Nie mam ochoty na sprzeczki z Tobą – poprosiła grzecznie.

- Nie chciałem się sprzeczać – zamrugał brwiami. Wywróciła oczami i zatrzasnęła mu drzwi przed nosem. Zdecydowanie nienawidziła tego dnia.

***

                Na skoczni stała totalnie bez emocji obok statystyków. Chciała już wrócić do domu i pobyć trochę z Grace i mamą. Zdecydowanie miała dość skoczków, pracy, wszystkiego. Marinus patrzył na nią jak pobity pies, ale nie zamierzała w ogóle zwracać na niego uwagi. Skoczył tak, że lepiej nie mówić, do stanowiło najwyraźniej w jakimś stopniu karę. Morgi, przechodząc obok niej, uśmiechał się serdecznie i szeroko, a ona kwitowała to krzywym uśmiechem. Czuła się skrępowana. Nie chciała żeby on coś sobie obiecywał. Czuła się jak robot bez uczuć. Wellinger za to był w swoim żywiole. Skakał jak natchniony, wymachiwał do fanów łapą i uśmiechał się przy tym jak idiota. Nawet Annę zaszczycił swoim śnieżnobiałym uśmiechem.

                Po pierwszej serii zawitała do domku skoczków i standardowo przepytała ich o urazy. Oczywiście ominęła Krausa. Poprosiła Karla, by zapytał kolegę jak kolano, ale dyskretnie i jej doniósł.

- Moi drodzy – po chwili pojawił się Werner. Stanął obok szatynki i uśmiechnął się serdecznie. – To wasz ostatni skok przed świętami. Przynajmniej niektórych – spojrzał z politowaniem na Krausa. - Skupcie się. Od tego będzie decydować, kto jedzie na Turniej Czterech Skoczni. Na razie tylko Anna jest pewna udziału – odparł radośnie. Dziewczyna uśmiechnęła się sztucznie.

- Zbieram się, skoro wszystko z wami dobrze. Powodzenia chłopaki – posłała im słaby uśmiech.

***

                Werner zdecydował się na Freitaga, Freunda, Weniga, Eisenbichlera, Wanka, Geigera i Wellingera. Kraus nie załapał się nawet do kadry narodowej. Schuster wysłał go do domu, by potrenował w spokoju.

                Anna pakowała się właśnie do domu, gdy usłyszała pukanie do drzwi. Westchnęła i podeszła do wyjścia.

- Z okazji świąt – Werner podał jej małe pudełeczko. – Mój sztab zasłużył na drobny upominek. Jak na razie świetna robota. Sarah gdzieś uciekła, a ty radzisz sobie bardzo dobrze.

- Wejdziesz?

- Nie, dzięki. Muszę się zmierzyć z resztą – pokazał jej torbę, z kilkunastoma podarunkami w środku.

- Niestety nie mam nic dla Ciebie – zmieszała się.

- Nie potrzeba. Widzimy się na dole za godzinę.

- Oczywiście – puścił jej oczko i udał się do pokoju numer 467, gdzie przebywał Wank i Wellinger...

***

- Mama! – Grace od razu wskoczyła kobiecie na ramiona. Około 7 rano zawitała do domu. Padnięta, ale szczęśliwa.

- Moje słoneczko!

- Na ile zostajes?

- W sobotę muszę jechać – odparła smutno.

- Skoda – przytuliła się do jej szyi.

- Mama to robi dla Ciebie. Żebyś miała super życie. Ale wiesz co? – spojrzała w śliczne zielone oczka córki. – Wujek Werner pozwolił mi zabrać Ciebie i babcię do Garmisch-Partenkirchen!

- Supel – klasnęła wesoło w dłonie.

- Mama spędzi z Tobą sylwestra i nowy rok. – Postawiła ją na ziemi. – Mykaj się ubierać. Odprowadzę Cię do przedszkola.

- Sylwester wśród pijanych skoczków? – Lisa westchnęła głęboko.

- Nie mogę się z wami pokazać. Spędzimy go w pokoju, jak cywilizowani ludzie – zachichotała i objęła matkę.

- Wiesz, że wygrałaś los na loterii tą pracą?

- Wiem. Dziękuję mamo - uśmiechnęła się szeroko. Życie zdecydowanie było nieprzewidywalne.