Rozdział 10.

           

            W Lillehammer Andreas nie dawał spokoju Sarze. Poczuł się dziwacznie po akcji ratowniczej Anny i uznał, że nie może sobie pozwolić na jakąkolwiek chwilę słabości. Blondynka jednak jakimś cudem odrzucała jego zaloty. Jej sidła działały na Dannego i nic nie mogło tego zmienić.

             Wellinger podszedł do Marinusa zaraz po treningu, chcąc wybadać sytuację.

- Jak tam, Anna już zakochała się w takim dobroczyńcy jak ty? – zachichotał.

- Nie na miejscu masz te żarty. Już z tydzień nie gadamy, bo twoja skromna osoba nam przeszkadza, upijając się w barach. Ktoś musi Cię szukać i transportować do hotelu. Werner by Cię zabił. Pomimo skuteczności.

- Krausi, daj spokój. Ty nie musisz pić?

- Nie – skwitował krótko. Zarzucił narty na ramię i pomaszerował do wyciągu.

***

                Na nieszczęście Anny musiała lecieć prosto do Titisee. Lot z Oslo do Monachium został przełożony o jeden dzień, a następnie podróż do Titisee zajęła prawie 8 godzin. Nie opłacało jej się wracać na pół dnia.

                Zła spacerowała z teczką przez cały teren dla ekip i kopała kamyczki pod nogami, jakby miało jej to coś dać. Usychała z tęsknoty za córką. Codzienne telefony nie zmieniały faktu, że nie mogła przytulić do siebie swojego małego skarbu.

-Werner Cię prosi – jeden z serwismenów zaczepił ją.

- Zaraz przyjdę – odparła i momentalnie zawróciła. Wściekła wbiegła na górę i zapukała głośno, nie zważając na kulturę osobistą.

- Anna – usłyszała głos trenera i zobaczyła swoją małą dziewczynkę biegnącą w jej kierunku z wyciągniętymi rączkami.

- Moja maleńka – przytuliła dziecko do siebie z całej siły.

- Mama – dziewczynka nawet nie ukrywała tęsknoty za matką.

- Zostawię was same – odparł serdecznie Austriak i wyszedł z domku.

- Jak się tu dostałyście? – spytała Lisy, którą zauważyła siedzącą na sofie.

- Twój trener o to zadbał. Ponoć usychałaś z tęsknoty – odparła i przytuliła córkę. – Z resztą mała miała dość rozłąki z matką i prawdopodobnie bym ją tu zaciągnęła sama, gdyby nie te zaproszenia.

- Werner wysłał wam zaproszenia?! – odparła zdziwiona.

- Widzę, że dbają tu o Ciebie.

- Chyba aż za bardzo. Ale muszę mu podziękować.

- A co w sprawach sercowych? – spytała cichutko. Anna spojrzała na nią złowrogo.

- Nie mam czasu na pierdoły – uśmiechnęła się do swojej małej córeczki. Ucałowała jej czółko. – Mama musi iść pracować, ale wieczorem pójdziemy na porządną kolację, dobrze? – spojrzała na dziewczynkę.

- Tak. Mamusiu, ale wies? Ja bym chciała wujka mieć...

- Kochanie, mama zrobi wszystko, żebyś miała najlepszego wujka pod słońcem – uśmiechnęła się lekko. – Zabierzesz ją chwilę po tym jak wyjdę, dobrze? – dodała w stronę matki.

- Nikt nie wie?

- I nie ma prawa wiedzieć. Obiecaj – poprosiła dosadnie. W odpowiedzi dostała skinienie głową.

***

                Patrzył na wyraźnie rozpromienioną Annę. Nic nie pozostało z tego jej paskudnego humoru z rana. Zupełnie inna kobieta.

- Znowu się łudzisz? – spytał go Richie.

- Musicie wszyscy?

- Nie, ale martwimy się o Ciebie. Ta kobieta jest genialna, ale najwyraźniej nie potrzebuje faceta.

- Ona coś ukrywa – kompletnie zignorował wypowiedź przyjaciela. Richard wywrócił oczami.

- Obiecaj, że przestaniesz o niej ciągle myśleć. Mamy TCS za pasem.

- Skup się na sobie! – warknął i odszedł w stronę wyciągu.

***

- Fletcher cała w skowronkach – uroczy, pełen jadu głos Wellingera zabrzmiał tuż przy jej prawym uchu.

- Stęskniłam się już za twoją niewyparzoną gębą. Co wyprawiasz ostatnio, że nie muszę Cię szukać po barach?

- Mała przerwa... – spojrzał prosto w jej oczy.

- Unikasz mnie. Już myślałam, że doświadczę spokoju świętego, a tu nic. Wracasz. Jak bumerang.

- Przyznaj się, że tęskniłaś. Wiem, że wtedy w pociągu miałaś na mnie ochotę... – dotknął jej policzka palcem wskazującym i delikatnie przejechał po nim.

- Na Ciebie? – prychnęła. Jednak coś dziwnego działo się w jej ciałem. Serce momentalnie przyspieszyło, tak samo jak oddech, ciało się spięło.

- Uwierzyłbym, gdybym nie znał kobiet.

- Chyba za bardzo skupiasz się na własnej przyjemności, bo ciągle mało o nas wiesz. Nie każde spojrzenie w twoją stronę, to zachęta być dobrał się dziewczynie do majtek. Dorośnij – uśmiechnęła się szeroko i udała się w stronę wyciągu.

***

                Coś dziwnego działo się z nim w jej towarzystwie. Mógłby się tak z nią droczyć cały czas. Jako jedyna znajdowała odpowiedzi na jego zaczepki, nie bała się konfrontacji i skutecznie gasiła go w jednym zdaniu. Magia Fletcher. Uśmiechnął się pod nosem. Zdecydowanie wolał ją od Sary. Blondyna była przeźroczysta i idealna na jedną noc. Nie potrafiła nawet skonstruować wykresu, co niesamowicie drażniło Wernera.

                Jak na złość blondynka doczepiła się do niego w domku dla Niemców.

- Stęskniłeś się misiu? – klepnęła go lekko w pupę, aż podskoczył.

- Danny się Ciebie pozbył, czy sama postanowiłaś poszukać wrażeń?

- Zazdrosny!

- O Ciebie? Wątpię – momentalnie w jego myślach pojawiła się Anna. Potrząsnął lekko głową.

- Szkoda, bo miałam takie plany...

- Masz całe trybuny pełne kibiców. Jestem pewien, że znajdziesz idealnego faceta dla siebie na jedną noc w tym tłumie. Powodzenia – ubrał kask i wybył z pomieszczenia.