Rozdział 12.

                Na śniadaniu postanowiła go ignorować. W końcu nic się nie stało. Tylko ona tak przeżywała, jak zwykle. Albo inaczej. W końcu facet, który wygląda jak ideał, o podłym charakterze, zwrócił jej uwagę na tyle, że zatracała przy nim zdolność logicznego myślenia. Resztkami sił potrafiła zachować spokój, ale jego niebieskie tęczówki pojawiały się w jej śnie kilkanaście razy.

                Podeszła do stołu z wędliną i położyła sobie na talerz kilka plasterków salami. Skupiała się na wyborze sera żółtego, ale zgubiła się w ilości rodzajów.

- Polecam ten – Thomas wskazał swoim widelcem na swoją propozycję.

- Wygląda...

- Dziwnie, wiem. Ale jest smaczny – spojrzała na niego zagadkowo. – Zaufaj mi.

- Mam z tym problem.

- Ze mną?

- Nie. Ogólnie z zaufaniem.

- Anna... – westchnął. – Jak mała? – szepnął, upewniając się, że nikt nie słyszy.

- Dziękuję, zdrowa. A Lilly?

- Też. Pójdziemy dzisiaj na kawę?

- O ile mi wiadomo, masz dzisiaj zawody. Po południu. A ja wieczorem kawy nie pijam. Na czekoladę się zgodzę.

- Będę czekać – uśmiechnął się szeroko i skierował w stronę stolika z napojami. Zmieszała się lekko. On stanowczo za często przebywał w jej towarzystwie. A nie chciała na razie nikogo wokół siebie.

- Masaż pomógł – usłyszała przy uchu głos Wellingera. Wzdrygnęła się lekko.

- Nie strasz mnie!

- Oj tam. Dziękuję.

- Dziękowałeś już. Pewnie seks się udał, to nastrój dopisuje.

- Ana, Ana, Ana... – westchnął uśmiechnięty. Patrzył na nią tymi wielkimi niebieskimi oczami.

- Czego chcesz?

- Chodź ze mną na drinka wieczorem.

- Zwariowałeś? Nie prześpię się Tobą, jeśli o to Ci chodzi.! – pisnęła.

- Nie proponuję Ci tego. Chciałem się z tobą napić. A mówisz, że to ja mam fiu-bzdziu w głowie.

- Bo masz!

- Nawet jeśli bym miał na Ciebie ochotę, to nie zrobiłbym tego. Nie znosisz mnie, a ja wolę seks z dziewczynami które tego chcą i ulegają mojemu urokowi osobistemu.

- Z pewnością lecą też na twoją skromność.

- To przede wszystkim – puścił jej oczko i oddalił się w stronę czegoś co przypominało jajecznicę.

- Dzisiaj nie mogę – dodała po chwili i upuściła tamto miejsca, zostawiając lekko osłupionego Wellingera samego.

***

                Marinus w jakiś niezrozumiały sposób zaczął przygasać. Wpatrywał się tempo w ścianę, nie odzywał się, znikał na długie godziny. Wellinger martwił się o przyjaciela. W końcu, bądź co bądź, miał uczucia i przejmował się stanem zdrowia przyjaciela.

                Krausi wracał do swojego pokoju z długiego spaceru, kompletnie przemarznięty i smutny. Andreas dostrzegł do w ułamku sekundy, bo właśnie wracał od Wanka.

- Stój! – krzyknął za nim młodszy. Marinus wywrócił oczami i przyspieszył.

- Nie mam ochoty.

- Marinus, daj spokój. Co się dzieje? Pogadajmy! Skołuję czteropak i wygadasz się. Zawsze to nam pomagało.

- Dopóki nie zacząłeś zaliczać przypadkowych panienek.

- Wiesz, że to mój sposób na...

- Na to, co mnie dopadło.

- Ale to tylko dziewczyna!

- Ty głupi dupku! – warknął. – Dziewczyny to Ty bzykasz! Ona jest genialną kobietą, która... – zamilkł. Co mu powie? Że w jakiś przedziwny sposób unika miłości i zaangażowania?

- Cię nie chce. Wejdźmy do środka – pchnął go w kierunku jego pokoju. Podał mu piwo i usiadł naprzeciwko. – Widziałem ją, jak wychodziła z Morgim.

- Nie wierzę!

- Nie mówię tego, żeby Ci zrobić na złość.

- W czym on jest lepszy?

- Nie jest lepszy, tylko... – zamilknął na chwilę. Obracał oczami, szukając najwyraźniej odpowiedniego słowa. – On jest starszy. Od ciebie, ode mnie... – Wellinger wyraźnie zmarszczył brwi, gdy wspomniał o sobie. – Wygląda na taką co dużo przeszła.

- Chcesz mi powiedzieć, że jestem niedojrzały?

- Chcę Ci powiedzieć, że nie skupiasz się na niej.

- Za to Ty się na pannach skupiasz?

- Tak. Dlatego mnie chcą.

- Na jedną noc.

- Ja o tym decyduje.

- Żadna nie została na dłużej.

- Bo nie miała tego czegoś.

- Czego?

- Czegoś, co nie dawałoby mi spokoju. Nad czym bym myślał cały czas. Nie mógł przestać.

- Ja tak myślę o Annie - Andreas zmieszał się tymi słowami.

- Zastanów się, nad tym co powiedziałem - zakończył rozmowę. 

***

                Zapomniała o Marinusie. Wellinger i Morgenstern zawładnęli jej myślami, a to właśnie Krausi potrzebował najwięcej jej uwagi. Westchnęła głęboko. Nie mogła iść z nim pogadać, bo go znała i wiedziała, że chłopak narobi sobie nadziei, a to bez sensu.

                Postanowiła zadzwonić do domu. Tylko rozmowa z córką i matką mogła pomóc. Na chwilę zapominała o tym wszystkim, o czym myślała stanowczo za dużo.