Rozdział 6.

                Następnego dnia było dziwnie. Wellinger kompletnie jej nie zauważał i aż dziwnie się czuła. Ale widocznie posłuchał i dał jej spokój. Przyglądała mu się uważnie podczas śniadania. W ogóle nie reagował na zaloty panny Kutz. Kompletnie ją ignorował. Raz tylko odwrócił wzrok od jedzenia i na moment skrzyżowały się ich spojrzenia. Aż przeszedł ją dreszcz.

- Anna? – głos Marinusa wyrwał ją z tego dziwnego uczucia.

- Coś się stało?

- Obserwujesz go, czy mi się wydaje? – od rana był jakiś podejrzliwy. Czyżby widział rozmowę Andiego z nią?

- Zastanawiam się.

- Nad czym?

- Ile będzie działał na nich urok tlenionej.

- Sądząc po jego zachowaniu, to już się nią znudził i szuka innej ofiary.

- Krzyżyk na drogę – odparła. Marinus nie spuszczał z niej wzroku od kilku minut. – Czemu tak patrzysz na mnie?

- No bo pomyślałem…

- Zgłupiałeś? – pisnęła. – Nie ma mowy.

- A wczoraj? – wiedziała.

- Ech, od rana czułam, że coś Cię gryzło. Nie, nie zaszło, wyszło czy zaiskrzyło. Po prostu poprosiłam go, żeby przestał mi docinać, bo to dziecinne.

- I posłuchał?

- Najwyraźniej. Od rana kompletnie mnie zlewa – wróciła do zajadania śniadania.

- Dziwne, ale chyba działa – uśmiechnął się nieznacznie i również zajął się swoim posiłkiem.

                Ona nadal jednak nie odpuszczała. Gryzło ją to. Czyżby Wellinger aż tak liczył się z jej zdaniem? Poczuła chwilową satysfakcję.

                Po śniadaniu chłopcom zafundowano kolejny trening na siłowni. Tym razem miała jedynie ich obserwować i ewentualnie reagować na jakieś oznaki bólu. Sarah najwyraźniej zauważyła zachowanie Andreasa i skupiła swoją całą uwagę na Dannym. Do szatynki przysiadł się Werner.

- Jak Ci idzie? – spytał z serdecznym uśmiechem.

- W porządku. Łapię powoli kontakt z wszystkimi.

- A prywatnie… - przymrużyła oczy i spojrzała na trenera.

- Tęsknię – odparła.

- Już niedługo. Wiesz… - zaczął. – Myślałem, że będziesz chciała zabrać rodzinę czasem na zawody, więc, jeśli tylko będziesz chciała, to powiedz, a ja załatwię wejściówki – była zaskoczona jego propozycją, ale jednocześnie wdzięczna, że sam wyszedł z inicjatywą. Ona nienawidziła się prosić nikogo o nic.

- Dziękuję – oczy zaszkliły się jej delikatnie.

- Nie ma za co. Dobry fizjoterapeuta, to szczęśliwy fizjoterapeuta – odparł. – Wracam do chłopaków. Wieczorem narada, pamiętasz?

- Pamiętam. Do zobaczenia.

***

                Tęskniła? Za kim? Szereg pytań nasuwał się mu na myśl. Nie wyglądała na zajętą kobietę. Wręcz przeciwnie. Myślał, że skoro tak dobrze im się rozmawia, to należałoby sądzić, że to działa w dwie strony. Zaintrygowała go. Od początku mu się spodobała. Obecnie nie miał dziewczyny. Z Claudią rozstał się dwa lata temu i od tej pory odpoczywał od związku. Według jego matki powinien rozejrzeć się za odpowiednią kandydatką. W końcu miał te swoje 25 lat.

- Marinus? – dostał piłką w głowę. Spojrzał gniewnie na Wankiego.

- Czego chcesz?

- Mózg Ci paruje. Nad czym tak dumasz?

- Nieważne… - ostatnie na co miał ochotę to dzielenie się sensacjami z kolegą.

- Chyba ważne jednak. Powiedz mi tylko czy wszystko w porządku.

- Tak. Uwierz mi – uśmiechnął się. Miał nadzieję, że zadziała.

- Wracamy do treningów – klepnął go przyjacielsko po plecach.

***

                Siedziała wieczorem nad basenem i czekała na Marinusa. Zjawił się kilka minut po 20. Usiadł obok niej i bez słowa wpatrywał się przed siebie.

- Stało się coś? – spytała.

- Ukrywasz coś przede mną? – odparł, nadal nie patrząc na nią.

- Nie, skąd taki pomysł?

- Nieważne…

- Ważne! Marinus! – prawie krzyknęła.

- Masz kogoś? – spytał z wyrzutem. Spojrzała na niego zaskoczona.

- Dlaczego pytasz?

- Bo Cię lubię… - zatkało ją. Nie miała pojęcia co mu odpowiedzieć. Odeszła na pewną odległość.

- Ja też Cię lubię, ale nie w ten sposób. Po drugie, nie wolno nam. Znasz reguły. Wiesz dobrze, że nie zaryzykuję utraty pracy. Jest mi potrzebna.

- Do czego więc?

- Przestań! – gotowało się w niej. Nie mogła mu powiedzieć o Grace. Widziała rozczarowanie w jego oczach. Nie takiej odpowiedzi się spodziewał. Ale co mu miała powiedzieć? Nie czuła nic więcej. Lubiła go jak kolegę, dobrego, ale kolegę. A on jej wyskoczył z czymś takim. Nie rozumiała jak mogła przeoczyć jego zachowanie. Wydawał się taki normalny. Gdzie popełniła błąd? Gdzie dała mu złudnych nadziei?

- Nie było tematu. Zapomnij o tym – odparł całkiem spokojnie.

- Nie chcę, żeby nasza relacja się przez to popsuła… - dodała.

- Uwierz mi, że wszystko w porządku – wstał i podszedł do niej. Spojrzał jej w oczy i lekko się uśmiechnął. – Może za dużo sobie wyobraziłem. Wybacz mi. Taka moja natura. Obiecuję zachowywać się normalnie.

- Mówisz to tak, jakbyś nic mi nie powiedział…

- Bo się zapędziłem. Tak na mnie działasz najwidoczniej – uśmiechnął się jeszcze szerzej. Spasowała. Widocznie to był naprawdę taki typ człowieka.