Rozdział 23.

                Obudził ją dzwonek do drzwi. Spojrzała na zegarek. Wskazywał 20:34. Musiała zasnąć oglądając telewizję. Otworzyła drzwi i zobaczyła Andreasa.

- Co tu robisz? – spytała. Jeszcze jego jej tu brakowało.

- Przyjechałem porozmawiać.

- Bo?

- Wzięłaś urlop i nie powiedziałaś co się stało. Martwiłem się.

- Wejdź – zaprosiła go do środka. – Ale bądź cicho – poprosiła.

- Dlaczego? – ściągnął kurtkę i buty w przedpokoju. Dopiero po chwili zobaczył małe czarne kozaczki. – Opiekujesz się jakimś dzieckiem?

- To jakieś dziecko jest moje – odparła sucho. – Herbaty? – minęła go i udała się do kuchni.

***

                Stał w progu i przyglądał się małej Grace. Zaskoczony, wręcz zszokowany, tymi rewelacjami, nie mógł funkcjonować. Ana miała dziecko. Najsłodsze na ziemi dziecko.

                Wrócił do kuchni i usiadł na przeciw Anny.

- Słucham. Chcesz mi nawrzucać, że marudzę o Twoim sypianiu z przypadkowymi dziewczynami, a sama mam małe dziecko?

- Nie. Nie będę Cię o nic pytał. Rozumiem.

- Nic nie rozumiesz.

- Zrozum w końcu, że nie jestem Twoim wrogiem.

- Czego chcesz?

- Powiedzieć Ci, że jesteś dzielna i jestem pod wrażeniem. Idź spać, a ja posiedzę z małą – dodał widząc jej zmęczenie.

- Nie ma mowy.

- Powiedziałem - odparł stanowczo.

- Będziesz się ze mną licytował w moim mieszkaniu?

- Będę robił to co dla Ciebie dobre.

- Jesteś gościem!

- Ale zostanę z małą – oboje tak zajęli się krzykami na siebie, że nie zauważyli zszokowanej Grace, stojącej w progu.

- Mamo... – usłyszała Anna. Wysunęła rączki w kierunku córki i posadziła na kolanach. Dziewczynka patrzyła zaciekawiona na mężczyznę.

- To jest wujek Andreas – przedstawiła ich sobie. Grace od razu zapałała ufnością do Wellingera, bo momentalnie znalazła się na jego kolanach.

- Witaj szkrabie. Jak się czujesz? Nie powinnaś chodzić boso, kiedy jesteś chora – upomniał ją z uśmiechem.

- Wujku, pocytas mi? – standardowe pytanie. Anna westchnęła. Nie mogła zrozumieć dlaczego to dziecko jest tak ufne w stosunku do obcych.

- Tak. Ale najpierw wyślemy mamę do łóżka, bo jest zmęczona, co? – spytał blondyneczkę.

- Tak! Wujek się zajmie mną – odpowiedziała.

- Mama do łóżka spać, a ja idę czytać tej małej królewnie bajeczkę – wziął ją na ręce i zaniósł do sypialni. Anna nie była zadowolona z obrotu spraw, ale była mu wdzięczna. O nic nie pytał, nie oceniał, nie zachował się w stosunku do jej dziecka źle. Musiała uszanować jego wolę.

***

                Gdy obie spały, z samego rana wybrał się po świeże pieczywo do sklepu i coś na kanapki. Chciał im zrobić śniadanie i się nimi zająć. Kilkanaście minut później na stole w kuchni stały 3 kubki z herbatą, kanapki i papka z jabłek dla małej.

- Nie śpisz? – do kuchni weszła zaspana Anna.

- Dzień dobry – uśmiechnął się szeroko na jej widok.

- Witam – spojrzała na stolik. – Zwariowałeś do reszty?

- Chciałem zrobić wam niespodziankę.

- Ale jak to?

- Zwyczajnie. Siadaj i jedz. Małą nakarmimy za chwilę.

***

                Gdy się rozluźnił, powiedział wszystko. O dziewczynie, która zdradziła go dwa lata temu. On skakał radośnie po kontuzji, bo się załapał, a ona puszczała się z ich sąsiadem. Dowiedział się przypadkiem, bo pijana wstawiła zdjęcie z nim na Ig. Poczuł się jak nic niewarte gówno i dlatego postanowił sobie pofolgować i pozwolił na traktowanie kobiet w ten sposób.

- Na początku dla zemsty, a potem zaczęło mi się to podobać.

- Bo karałeś je na każdym kroku?

- Wiesz jaka to była ulga, gdy dowiedziała się, że z kimś spałem? Nawet jak to wyszło do innych ludzi.

- Nie zabolało Cię nigdy, że traktujesz kobiety jak przedmiot? Że my też mamy uczucia?

- Szukałem raczej takich, którym ten niepisany układ odpowiadał.

- Niektóre godziły się na to, bo nazywasz się Andreas Wellinger.

- Wiem. Ale nie musiałem się martwić o nic, tylko o trwałość gumek.

- To jest chore – złapała się za głowę.

- Uwierz mi, nie jest.

- Zastanawia mnie jedno. Od kiedy Ci odmówiłam w pociągu, nie chciałeś podbijać od nowa.

- Zauważyłem, że jesteś inna niż one. Nie wiem co mnie wtedy podkusiło. Jesteś śliczną kobietą i ślicznie wyglądasz jak myślisz albo się denerwujesz.

- Andi... – wywróciła oczami. – Ani słowa o Grace?

- Nie. Nie sądzę, żebyś specjalnie się w to wpakowała. Ojciec małej chociaż wam pomaga?

- Nie wie o Grace. Nie wie gdzie mieszkamy.

- A alimenty?

- Nie zwykłam się nigdy nikogo prosić.

- Chodzi o dziecko, a nie o Ciebie.

- Nigdy nie byłeś na moim miejscu. A z resztą... Jakbyś się zachował wobec człowieka, który dawał Ci pieniądze na usunięcie dziecka i nowy start w życiu?

- Nie wiem.

- Nie wyobrażałam sobie, by usunąć ciążę. Nie żałuję ani minuty. Grace jest najwspanialszą rzeczą jaka mi się przytrafiła.

- Chodź – wysunął w jej kierunku dłoń. Stała oparta o blat, z kubkiem herbaty w ręku. Zmarszczyła brwi na jego słowa, ale zrozumiała, że nie ma złych zamiarów. Przylgnęła do niego mocno. Poczuł, że zaczyna mu ufać. – Obiecuję, że ode mnie nikt się nie dowie.