Epilog.

                Dopiero w pokoju, gdy była sama pozwoliła łzom płynąć swobodnie po policzkach. Płakała gorzko. Nie rozumiała tej niesprawiedliwości, ale miała pracę. Nie musiała aż tak zmieniać swojego życia. Werner zrobił dla niej naprawdę dużo.

                Usłyszała pukanie. Nie chciała, by ją nękano.

- Ana, otwórz – usłyszała znajomy głos, którego tak potrzebowała. Wpuściła go do środka i przylgnęła do jego silnych ramion. – Oboje wiemy, że w czystej walce dostałabyś o miejsce – ucałował jej głowę.

- Ale tutaj nie miałam szans od początku.

- Gdyby nie Ty, nie zrozumiałbym tylu rzeczy – zmusił ją, by spojrzała mu w oczy. – Ty cholerna mendo! – zachichotał. – Postawiłem się tym dupkom - dodał spokojniej.

- Co? – spojrzała na niego zaskoczona.

- Zagroziłem, że odejdę z kadry, jeśli zatwierdzą to czupiradło.

- Co Ty robisz? Zwariowałeś? – chciała się wyrwać.

- Nie tylko ja. Chłopcy też.

- Jesteście niepoważni. Kim ja jestem, żeby się tak dla mnie poświęcać?

- Cudowną kobietą.

- Przestań – chwycił jej podbródek w dłonie i zmusił, by na niego spojrzała.

- Kocham Cię – powiedział to z tak ogromnym spokojem i pewnością.

- Żartujesz? – nie mogła złapać oddechu.

- Nie. Kocham Cię Ana – uśmiechnął się szeroko do niej. – Od zawsze Cię kocham. Może powiesz coś? – spytał po chwili, widząc, że ją zatkało.

- Nie mogę w to uwierzyć...

- Uwierz. Kochanie moje – przytulił ją do siebie. – Nie wyobrażam sobie swojego życia bez Ciebie. Jesteś dla mnie wszystkim. Byłem głupi ignorując to uczucie. Ale tylko z tobą czułem się szczęśliwy. Co ja mówię! Tylko z tobą jestem szczęśliwy!

- Ja Ciebie też kocham – w środku zalewała ją fala szczęścia i miłości. Walczył o nią. Kochał ją. W końcu znalazła kogoś, kto kochał ją równie mocno, jak ona jego. Poczuła jego wargi na swoich. Był taki czuły i delikatny w swoich pocałunkach. Jakby chciał jej pokazać, jak wiele dla niego znaczy. Że to nie jest chwilowe.

Oderwała się od niego i spojrzała mu w oczy. Poczuła taką nieopisaną radość. Wskoczyła na niego i przytuliła mocno do siebie. Objął ją ramionami i przygarnął do siebie.

- Nie znałem Ciebie z tej strony – zaśmiał się głośno.

- Ja siebie też. Dziękuję – dotknęła jego policzka dłonią.

- Za co? Że zrobiłem wszystko, żebyś została ze mną?

- Nikt nigdy nie zrobił dla mnie czegoś takiego.

- To się przyzwyczajaj, kochanie. Teraz będę Cię rozpieszczał takimi rzeczami. Ciebie i Grace.

***

                Powrót do Niemiec był przyjemny. Nie musiała się ukrywać z niczym. Andreas pozwolił jej wtulić się w siebie i nie odstępował jej na krok. Chciał pojechać z nią do Mittenwald i powiedzieć Grace, że postara się zastąpić jej ojca. Bo pokochał to dziecko jak swoje. Od pierwszego dnia.

- Myślisz, że jak to przyjmie? – spytał ją, szepcząc na ucho.

- To mądre dziecko. Ale poczekajmy z tym chwilę. Daj nam ochłonąć.

- Aż za takiego kretyna mnie miałaś?

- Nie chcesz wiedzieć...

- W życiu bym nie pomyślał - przeczesał swoją dłonią włosy. Wszystko tak nagle się zmieniło. I na dodatek było dokładnie tak jak powinno być. Poczuł ulgę. W końcu jego życie zaczynało mieć jakiś głębszy sens. Z najwspanialszą na świecie kobietą przy boku. I żadna różnica wieku nie mogła tego zepsuć. Oboje byli skazani na siebie. 

-Obiecasz mi coś? – spytał. Spojrzała mu w oczy. – Nie zdradź mnie. Błagam Cię. Nie wiem jakbym to zniósł.

- Nie masz się o co martwić – pogładziła dłonią jego ramiona, obejmujące ją w talii.

***

2 lata późnej...

                |Otworzyła zaspane oczy. Rozejrzała się po pomieszczeniu i spojrzała na maleńki zegarek stojący na szafce nocnej. 7 rano. Dotknęła swojego zaokrąglonego brzucha. Za 3 miesiące mieli przywitać ich pierwsze wspólne dziecko. Andreas spał obok niej, wtulony w jej ramię jak w poduszkę.

                Grace była wniebowzięta, gdy dowiedziała się, że będzie miała braciszka. Od tamtego czasu prawie wszystko się zmieniło. Był środek maja. Mieszkali w ich własnym domku, tuż przed Ga-Pa. Był mały, przytulny, z widokiem na góry i co najważniejsze, pełen miłości.

                Wysunęła się w objęć narzeczonego i udała do kuchni. Wstawiła wodę na herbatę. Od dawna niedzielne poranki nie były takie spokojne. Przygotowała stos kanapek i ustawiła na stole w jadalni. Otworzyła drzwi na taras. Miała doskonały widok na szczyty Alp. Oparła się o framugę i zaciągnęła górskim powietrzem.

- Ładnie to tak uciekać z rana? – poczuła usta ukochanego na karku. Objął ją ramionami w pasie i mocno przytulił do siebie.

- Nie chciałam Cię budzić.

- Jak maleństwo? – dotknął jej brzucha i pogładził go dłonią.

- Spokojne. Zjesz coś?

- Ciebie – ugryzł płatek jej ucha. Spojrzała na niego jak na dziecko.

- Mówię poważnie.

- Usiądź na tarasie. Wszystko przyniosę tutaj. Zjemy śniadanie na świeżym powietrzu – odparł i po chwili zniknął w kuchni. Wykonała jego polecenie. Po kilku minutach na dworze pojawiła się Grace. Przytuliła do mamy i ucałowała jej policzek.

- Tata powiedział, że zjemy tutaj – uśmiechnęła się szeroko. Anna była szczęśliwa, że mała traktowała Andreasa jak własnego ojca. On z resztą strasznie wydoroślał.. Zajmował się przybraną córką jak swoją. Na każde „tata”, „córeczko”, czy jakiekolwiek tego typu słowo, reagowała łzami w oczach. Od narodzin Grace marzyła o takich momentach.

                Gdy dowiedziała się, że jest w ciąży, zamarła. Koszmar z przed 8 lat wrócił do jej umysłu. Bała się mu powiedzieć. Że ucieknie, że zostawi ją samą. Tym razem z dwójką dzieci...

*

- Ciąża... – gdy w końcu odważyła się to powiedzieć, czekała jak na ścięcie.

- Tak. Drugi miesiąc.

- Kochanie – uśmiechnął się szeroko, powodując, że całe zaskoczenie zniknęło z jego twarzy.

- Cieszysz się?

- Oczywiście! Grace potrzebuje rodzeństwa. Kocham was i zawsze chciałem, by moje nasienie też coś genialnego stworzyło.

- Tak się bałam...

- Nie ma czego. Nie zostawię Cię. Za bardzo Cię kocham – zrozumiała że wszystko będzie dobrze.

*

                Z zamyślenia wyrwał ją sam zainteresowany.

- Nad czym tak myślisz?

- Ja go nazwiemy?

- Hmm – popatrzył na Grace. – Może Mario?

- Mario?

- Mamo, ładne imię.

- Mario Wellinger... – zamyśliła się. Podobało jej się z każdym kolejnym powtórzeniem w głowie. – Zgadzam się. Niech będzie Mario – uśmiechnęła się szeroko. Spojrzała na uśmiechniętego Andreasa i Grace. Miała wszystko czego potrzebowała do szczęścia.

KONIEC.

*****

Uff. W końcu udało mi się dokończyć jakieś opowiadanie ;)

Strasznie dziękuję Wam za odwiedzanie, czytanie i w szczególności komentowanie tego opowiadania. Historia Anny i Andreasa zdecydowanie jest zdecydowanie jedną z lepszych jakie napisałam. (O reszcie lepiej nie wspominać :P )

Może jeszcze w te wakacje pojawi się prolog historii, która zaprząta moją głowę od mniej więcej lutego. Więcej szczegółów za jakiś czas. Najpierw muszę się uporać ze swoim zagmatwanym życiem (żeby nie mówić burdelem w życiu). Ale, nie ma tego złego :)) Co nas nie zabije, to nas wzmocni, prawda? Tak więc mam nadzieję, że do zobaczenia. Wkrótce :)

Pozdrawiam Was serdecznie wszystkie i jeszcze raz dziękuję za czytanie. Jest mi niezmiernie miło, że poświęciłyście czas na tą banalną historię. 

Wiem, że rozdziały za krótkie, zbyt ogólne, ale chyba nie to było moim zamysłem, by opisywać. Chciałam chyba udowodnić sobie, że mogę jednak napisać coś z sensem i że istnieją happy endy i wyjścia z dziwnych sytuacji :)

Jeszcze raz.

Dziękuję :)))